Bazen karanlıkların içinde yok olup gidersin.
Kimse duymaz, küçük bir tebessümle iyi olduğunu düşünürler.
Gülmek veya eğlenmek midir mutluluk.
İnsan mutluyken ağlayamaz mı?
Onu yiyip bitiren acıları hissedemez mi? ,
Dinlemekten çok anlamaktır önemli olan.
Fakat beni kim anlayacak?
Hissettiklerimi, yaşadıklarımı kim anlayacak?
Bir hiçliğe sürükleniyor gibiyim
Sessiz sessiz, özgürlüğe uçan kanadım kırıldı,
Her geçen gün zaman geçiyor,
peki ya neden unutturmuyor?
Zaman herşeyin ilacı derlerdi.
Fakat zehiri ilaçtan ayıran dozu değilmidir? .
Zaman birşeyleri telafi ederken yeni felaketler yaratıyor.
Peki ya ben bunu üstesinden nasıl geleceğim?
Hayatımın bu yolculuğunun ne zaman sonra ereceği belli değilken,
zaman hangi birini geçirecek?
Beklemek her geçen gün beni yok oluşa sürüklüyor
Çevremde kimse yok veya beni hayata bağlayan herhangi bir amaç.
Peki bunlar nasıl geçicek?
Hayatımı değiştirmem için umut gerekmiyor mu.
Peki ben o umuda nasıl bağlanıcam hayattan nefret ederken,
Yaşadığım yer beni asla geliştirmeyecekse,
Saatlerimi teknolojinin önünden geçirceksem benim hayatım nasıl yön alıcak?
Bu karamsarlık beni yiyip bitiriyor.
Hayatım da bitiyor.
Ne yapacağım hakkında hiç bir fikrim yok.
Umudu görmek istiyorum
lakin göremiyorum umuda doğru koşmayı çok denedim,
Ne zaman birşeylerin peşinde hevesle koşsam, daha da mahvoluyorum...
Bazen olmayınca olmuyormuş.
Belki de yeni bir hayata koyulmalıyım?
Herşeyi geride bırakıp , peki bunu nasıl yapacağım,
Çevremdeki zararlardan kaçabilir lakin aklımda kilerden kaçamam.
Kendimi uçurumun kenarında hissediyorum
Fakat atlamak istemiyorum ,
Anlamak güç fakat ben kendimi değil aklımdakileri öldürmek istiyorum.
Bu düşünceler beni sürükleyerek yok ediyor
Farkındayım,lakin yapacak hiç birşey yok.