Ne zaman gözümü kapatsam
Mezopotanyamın rengi düşer hayalime
Seni andıran topraklarımın
Eşsizsiz güzellikleri canlanır gözlerimde
Yazı, kışı
Hele ki ilkbaharı ve sonbaharı
Tabiatın canlılığı öz benliğimde yeşerten
Bir yaşam tomurcuğundan sonra
Hüzün yağmurlarıyla düşen
Yapraklar misali

Ne zaman gözlerimi kapatsam
Mezopotanyamın hasreti düşer gönlüme
Tıpkı sana olan hasretim gibi
Yakarcasına bir hasret
Bir özgürlük sevdası gibi
Her gün, her gece durmadan arzuladığım
Yaşamın, varlığının hakikati gibi
Ne zaman gözlerimi kapatsam
Mezopotanyamın kokusu alır benden beni
Tıpkı senin beni benden aldığın gibi
Bir korku ki
Yaşam hüçrelerimi besleyen
Damarlarımda akan kanı canladıran
Ne zaman gözlerimi kapatsam
Mezopotanyamın sıcağı düşer yüreğime
Senin sıcaklığını andırırcasına
O sıcaklık ki topraklarda tomurcuklar yeşetirken
Güneşin sadakatini, çömertliğini gösteren
Ne zaman gözlerimi kapatsam
Bir parcamı görüyorum
Seni, mezopotanyamı
Yaşam kaynağımı
Vatanımı, toprağımı
En önemlisi de yeşeren nadide çiçeğimi
Seni, seni görüyorum