ve susar
bana güzel bir sabırla sabretmek düştü der
suskunluğuyla mayalar mevsimleri
müjdeli baharlar büyütür acılı göğsünde
insan kalbinin boğuştuğu ölümcül dalgalara karşı
deniz feneri gibi durur
ruhları üşüten
gönülleri yakan
fena rüzgarlarına karşı sığınak olur elçi

sözleri
boş gürültülere karşı dolu dolu bir sessizliktir
sükutun göğsünde çırpınan sabrın kanat sesleridir
bilgece bekleyişlerin köşe başıdır
ateşli telaşların serinleten pınar çağıltısıdır

dünya kuyusunun yanı başında bekleyen
ümit diye bilinir hatırası
adı, ömürlük sabrın kekre usaresidir
hicretin ilk durağında
mağarada, yapayalnız
ve korumasızken
kederlenen yoldaşına la tahzen…diye
öğreteceği dersin nüvesini koyar kalbine

…elbet bizimledir Allah diye tattığı
dünya yetimliğinin tesellisidir elçi’nin gönlünde
kulunun düştüğü her yere kudret elini uzatır
Aziz Allah
yittiği her kuyuya rahmetiyle eğilir
Rahman Allah
uzaklaştığı her demde yeniden ümitlendirir
Gafur Allah
alemlerin Rabbi’nin elleriyle yarattığı
ruhundan üflediği
bir halife olduğunu hatırlamanın tam vaktidir

insan
katresiyle dolar taşar
yürekten hasbi Rabbi der
o zaman kul
Rabbim bana yeter der
ben Rabbimin kıymetlisiyim
kimse bana değer vermese de
O’ yarattı ya beni elleriyle der

sen yokken peygamberim
yıldızlarımız döküldü gökten
yüreğimizde çırpındı yağmurun sesi
seni yaşadık
en güzel suretinde
her güz gecesi

sen yokken
şehrin gökleri fısıldadı sırlarını
içimizde eridi üryan bir hasretlik
çığlıklar ayaklandı
döküldü içli bir ağıt
döküldü seccademize gözyaşları
senin özlemini çekip durduk içimize
yudum yudum

sen yokken
ayrılık alevinden mil çekildi gözlerimize
kalbimizde dört nala koşar oldu hasret ateşi
yol oldun yolunu yitirmiş hislerimize
aradık durduk seni şehrin sokaklarında
sağanak yağmurlara tutulmuş
her gece

sen yokken ağıtlar yaktık
toprağa düşen her yağmur tanesiyle
deniz üstünde secdeye kapandı sökmemiş şafaklarımız
yıldızlar kaydı göğün bir ucundan
kızıldeniz ikiye bölündü
örümcekler ağ ördü hıraya
tekrar tekrar

redfer