Bir zamanlar, hayatın karmaşıklığı içinde kaybolmuş bir adam vardı. Adı Ali’ydi. Ali, her gün yeni bir hata yapar, her adımında bir ihanetle karşılaşırdı. Gözyaşları dökülürdü zamanla, ama Ali, hatasız kul olmadığını bilirdi. Bu, hayatın gerçeğiydi.

Gökyüzü mavi, ama Ali’nin kalbi kırık. Yıldızlar kayar, anıların derinliğinde bir sevda kaybolur. Bir anlık ışık gibi, düşler birer birer biterdi. Ali, hatasız kul olmadığını tekrar tekrar hatırlardı.

Bir gün, rüzgar fısıldadı Ali’ye, dertlerini gizlice. Ağaçlar tanıktı, sessizce saklanırdı. Hayat bir oyundu, içinde gizemle dolu. Ali, yaşarken de yanılırdı. Kendine bir ayna tuttu, derinlere baktı. Her çatlakta bir iz, her izde bir hayal vardı. Unutma, dedi kendi kendine, sevgi de hatalarla dolu. Hatasız kul olmaz, sevgi de bir sınavdı.

Gün geldi, güneş yeniden doğdu. Dikenler bile gül oldu, açtı yürekte. Bir damla yağmurla arındı hüzünler. Ali, hatasız kul olmadığını bir kez daha anladı. Bu dünya bir sahneydi. Affetmeyi öğrendi içten içe. Kendi hatasından bir dünya kurdu. Her düşüş, bir yükselişin habercisi oldu. Hatasız kul olmaz, yine de yola devam etti.

Toprak, bağrında en derin sırrını sakladı. Her sabah yeniden filizlendi umutlar. Yanlışların koynunda gizlenmiş bir armağan vardı. Ali, hatasız kul olmadığını bilirdi. Her ruh biraz yaralıydı, ama bundan yılmazdı. Ali, hayatın bu döngüsünde, hatalarıyla barışık bir şekilde yaşamaya devam etti.