sonsuz hürriyete benzer
uzayan bir şey vardır uzaklarda
hep uzaklarda...
alabildiğine maviliklerde
uçuşur bulutsu sevinçler pupa yelken
çoban ateşlerine koşan gecelerde
derbeder ömürler bölünür orta yerinden
zaman zaman

umut salıncaklarındaki huzurlu uykular
heyecanların tenhalarında şiirlere döner de
sahillerin öte yakasında
sıtmalı arzular vurur udun tellerine
üşüyen nağmeler düşer bir bir yere
zaman zaman

çeşmibülbül tutsaklıklarıyla yıkık bentlerinden
taşra akan hayallerdir
eski resimlerde yıllanmış hatıralardır
aylara ve yıllara değmez yollarda
yağı biten kandiller aydınlatır
hazin çehreli geceleri
damla damla arınmadır bu
basamak basamak yükseliştir

zaman
topyekun bir medeniyetti
medeniyet olmadan
yalnızca zaferler
yenilgiler kronolojisi olmaya mahkumdu
sonrası yalnızca bir nakarat işte

zalim avcıların aslanları vurduğu yerdi
zaman
en güzel insanlar söyledi hep
en güzel sözleri aslanlar gibi
yazık ki aslanlar
kendi tarihlerini yazasıya dek
hep haklı çıkacaktı avcılar

zaman
bir imtihandı
gök kubbenin altında değişen hiçbir şey olmadı
kıyafetlerden gayri
insanlardan başka
oysa bir yüzü kararırken dünyanın
gülümseyen bir çiçek açar hep
öbür yüzünde

yeni yüzler takınıp ruhumuzla oynayan eskiydi
zaman
herkesin herkes olmak istediği
hiç kimse olmayı isteyen
hiç kimsenin bulunmadığı...
hani müsvedde kişiliklerin baş tacı
sahipkıranların zindan toprağı edildiği
herkesin yalnızca
ısrarla kendini yaşamak istediği
köhne dünyanın hikayesiyle doldurulan sayfalardı
zaman


redfer