Sana sesleniyorum hüzün diyarından
Gözlerime haram ettiğin mutlu bakışlarımı
Silip gittin umutlarımı, aldın sevgiyle dolu kalbimi
Şimdi dalmışken maziye
Gözlerim doldu birden aklıma sen geldin
Siler miydin bilmem gelseydin
Ağlayan gözlerimi

İstemediğim bu kaderi yazmakla bitmeyen kalemimi
Elbet bir gün belki bende kıracağım
İdam sehbalarınca yüreğimde titreyen anılar
Yazmakla sonu gelmeyen bu defterimi
Yırtacağım bir denize karşı
Denize dökerken yaşlarımı
Savuracağım yırtılmış anılarımı derin sulara
Belki uzaklarda Orhan’ın şarkıları
Eşlik ederken yaralarıma

Silerim belki bir gün
Ardından ağlayan gözlerimi
Senin cefanı taşımakla harcadım bu gençliğimi
Sorular, sorunlar karşısında tutulan dilimi
Konuşturamadım ben de sevgilere, mutluluklara
Şimdi gelen sonbahar yıkmaz belki düşlerimi
Gelip güldürür müsün bu ağlayan gözlerimi

Biliyor musun ?
Gün ısıtamadı üşüyen yüreğimi gittin diye
Ömrümün en uzun mevsimleriydi yokluğun
Her gece ve gündüz baktığım
Karşımda resmin, bir de yüreğimde hüznünle
Kördüğüme dönmüştü yaşantım sensizliğinle
Bitimsiz bir gam alıp götürüyordu geçmişe
Kurşunlanıyor içimdeki her sokakta bekleyip duran
Seni bekleyen, sana inadına kavuşmak için bu can
Yorgun seneler gibiyim bilemezsin
Zor da olsa
Bırakmıyorum yaşama tutkusunu
Bunca acıların karşısında
Uzunca ayrılıkların yanında

Oysa ne güzel başlamıştı masalsı yaşantımız
Sonra, kurt- kuş kaptı elimdeki umutları
Keşkelerde kaldım köşe başlarında
Ben yine o uzak Almanya dönüşü gelseydim
Bir şarkı gibi çalsaydım kapını
Ayrılık sonraları
Gözyaşlarımız mutluluğun yağmuru olsaydı

Oysa şimdi
Sen yoksun... rüyalarımda yalnız gördüğüm gözlerinle
Bütün karanlıklar üstümde şimdi
Elem dolu bir sonbahar benimle sararıyor
Ben yitirdiğim umutlarımdan çok uzaklarda
Sana şiirler yazıyorum
Bir de şarkılar dinliyorum Orhan’dan
Hüzün denizlerinden

Günay Koçak

10. 10. 2024