Dünyadan ve insanlardan
Uzak durmanın çaresi var mı
Mutluluk bize kaç kilometre kaptan
Kara görünüyor mu,
Durduğumuz yerden?
Kara mutluluk demek mi kaptan?

İnsanlar, ah benim insanlarım,,
İşte bu mavilikte bile onları görüyorum

Mutluluğa yaklaştık mı kaptan
Hayallerimize
Gerçek olmayan ümitlerimize
Kaç kilometre kaldı kaptan?


Ah! çok yorgunum kaptan, çok yorgunum..
Hayat acımasızca yükleniyor üzerime
Bazen diyorum ki kaptan
Dümdüz bir mavilikte
Bir tahta parçası üzerinde
Ben ve sen...
Sen dümendesin ben düşüncede
Sen yol gösterensin
Ben iç karartan....

Peki ne yapmalı?
Göl ortasında bir deniz olmaya mı çalışmalı
Olduğun gibi mi görünüp olmadığın kişiyi mi oynamalı
Söylesene kaptan bu hayatta nasıl yaşamalı
Mavin ortasında kaybolmadan
Bir tahta parçasına bel bağlayarak

Acılarla geçen günlere inat ayağa mı kalkmalı
Sevdiklerin için kanlı savaşlar mı vermeli
Söyle artık kaptan söyle
Şimdi bu mavinin ortasında
Gözlerinde bağlıya hani
Atsam kendimi tam ortasına
Karışsam, onlardan biri olsam
Maviye boyansam
Tüm bedenimle ve ruhumla.
Beni bulup
Eski ben yapabilir misin?
Konuş artık be adam konuş
Bu sessizlikte
Bu yalnızlığımızda
Ve mavi olmadan
Konuş artık kaptan
Mutluluğa yaklaşıyor muyuz?

Yıllar böyle eskitti bizi
Oysa
Ne kaptan vardı
Ne de denizi
Bende andırıyordum bir maviyi
Belki açıktım belki kapalı
Belki, sadece
Yolunu kaybetmiş bir balık
Hayatın oltasına gelmiş
Kocaman bir balık.