affet! karanfil
sana ruhu kırgın şiirler yazıyorum


istemez miydim
sana en nadide çiçeklerle dolu bir sepet sunmayı
istemez miydim sanıyorsun seninle dünyanın
dibini bucağını arşınlamayı her gün başka bir diyarda
güneşe ufka denize bakıp bakıp
uyanmayı


kahkahalar atmayı

olmuyor işte
burası sandığımız hatta umduğumuz yer değil
insanlar burada kaostan savaşlardan ölümlerden besleniyor
ya bizim gibiler ne yapıyor dert uğrağı oluyorlar
her gün kırk düğüm atılan saçlarımıza bak karanfil
doğru diye sıfatlandırdıklarımızı yerle bir ettiler
kökünden söküp söküp attılar


yerine
hastalıklı ifrit tohumları ektiler
pusuya yattılar tuzağa düşürdüler önce ağlattılar
sonra yalandan sarıldılar moraran yerlerimize
bakıp bakıp güldüler
çiçek açtı çiçek
dediler


artık yaşadığım yer
yerin altı yerin üstü olsa ne fark eder
üstümden trenler metropoller yıllar geçiyor
ağaçlar dağlar devriliyor altımdaysa sular kaynıyor
topraklar alabora depremler
yıkımlar


anlayacağın
sıkışıp kaldık buralarda
doğduğum için suçluyum günahkarım karanfil
düz bastım eğri dediler düşlerimi umutlarımı paralayıp
dipsiz labirentlere çevirdiler



kaybolduk karanfil
inancı sarsılmış yerle bir olmuşların içinde


bak ellerime
cerahatlanmış poyraz dikeni devamlı kanıyor
bu şaftı kaymış çağın paslı zincirlerine dolandık
kim çözecek bu kördüğümleri
kim saracak bu yaraları
karanfil kim

artık
yalnızlık bile yalnızlık değil
kendine dönmek kendini saklamak neyin çabası
zaten bulduklarında canımıza okuyacaklar karanfil
küçücük çocuklara bebeklere kıyan eller
ah! o kirli ellere hepten
teslimiz karanfil


uçuşan hayallerime
yere dökülen yaprakların güz sarısına bak
yüzü düşmüş mevsimlerin baharın güzün
yazın kışın tadı yok eskisi gibi
ne meyvenin
ne çiçeğin


yaşamak için çırpınan nefesimizin yorgunluğu ah!


yalnız gezen kurt gibi
ıssız dağların başında yetim
sefillikten boğula boğula ölümlere
gidiyoruz karanfil


-ölümlere


arkamızdan bir tas su bile dökenimiz yok




...................






ayşe uçar
18092024
09:3