3
Yorum
39
Beğeni
5,0
Puan
422
Okunma
Bakınız, gri ve solgun bir örtüdür bu şiirim.
Her akşamüstü, gözlerimde bir hüzün belirir.
Ve şimdiki çocuklara acırım,
Benim yaşadıklarımı hiç görmedikleri için.
Gidiniz, şiirlerde kanayan acıları durdurunuz.
Yalnızlığa bulanmış gözlerim,
Yüreğim dağlar gibi üşürken,
Eriyen bir kar gibidir düşlerim.
Ve mor bir kalemim var,
Yazınız, artık ne yazılabilirse mor bir kalemle.
Nerede çocukluğumun gökkuşağı?
Şimdilerde yedi renk değil sanki.
Zaten ne yağmurlar yağmur, ne bulutlar eskisi gibi.
Lafını bile etmiyorum uçurtmaların.
Özlem doludur benim şiirlerim,
Kanatları kırık, denize hasret martılar gibi.
O yüzden,
Okuyunuz siz başka şiirleri.
Ama siz de anlatın çocuklara, görmedikleri güzellikleri.
Gidiniz ve denizkızlarına anlatınız,
Mavinin hala umut olduğunu,
Ama bunun hızla unutulduğunu.
Fakat asla vazgeçmeyiniz.
İnanınız bir gün muhakkak,
Gökkuşağının renkleri geri dönecek.
Ve ben çocuklara acımayı bırakacağım o gün.
5.0
100% (20)
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Cevap Yaz
