Bir isim aranıyordu,
Göklerde tanrılar birbirini çiğniyordu
Ataları onun için topraktan çıkıp gelebilirdi
Sırf ’benim ismim konsun’ diye
Bir isim aranıyordu söylemekten bıkmamak için
Bütün dünyaya bu isimle hükmedilecek,
Herkesin dilinde tüy bitene kadar söylenecek,
Doğan çocuklar bu isimle şereflenecek,
Sefillerin mazlumların açıkta kalanların
Yardımına bu isim yetişecek,
Öyle bir isim bizim için aranıyordu

Kutsal!
Yürekleri dağlayan bir taş evde
O evin önünde törenle veriliyordu isimler
Şarkılar söyleniyor, kutlanıyor kutlu olanlar
Daha elli iki gün önce yıkılmaktan kurtulan
Bu ev, şanlı bir isim bekliyordu.

Evin manen sahibi, evin gerçek sahibine
Bir adak adamaktan korkuyordu
Korkusu, o kadar yüksekti ki Abdülmuttalib’in
Söylemeye korktuğu ismi kendisi dahi bilmiyordu
Ama o kadar yakın.. çok yakın bir his onu Kendisinin bile bilmediği bir ismi söylemeye itiyordu

Bu isim onu, eşrafını, ona gönül verenleri, Verecek olanları,yeltenenleri, niyetlenenleri,
’Belki severiz’ diyenleri, içinde ukde kalanları,
Başta karşı olup sonradan hizmetkâr olanları,
Öldürmeye çalışıp nefretini aşka çevirenleri,
Yüz tutup savunanların
Kaderlerini kenetleyecek!
Bir isim...

Gün yüzüne çıkarken Abdülmuttalib,
Elinde bir ay parçası..
İçerdeki karanlıktan hiç nasibini almamış
Gelip taştan evin önüne isim haykırış büstüne
Muazzam bir sessizlik hiç olmadığı kadar
Kainat susmuş,
Nokta kadar olan mekanda
Nokta kadar bir taş evinin önünde
Nokta kadar bir adamın
İki dudağı arasındaki ismi bekliyor
(MUHAMMED söylenildi)

Artık teslim oluş vakti..
Artık inanlar için bir çıkış yolu
Artık varlığımızın sebebi oluşu
Tüm kulplarımızın o anahtar takısı
Gerçeğin ve güzelliğin yegane sahibi
O isim, bizim için verildi.
Allah’a ulaşabilmek için.