Çocuktum; çok yaramaz, paçalarım çamurlu
Kıvırcık saçlarımda hırçın denizin pusu
Hudutsuz bir bahçede ilk yaz hülyalarıyla
Başımda rüzgâr tâcım, dolaşırdım gururlu

Vezirim müşfik toprak, topuğumu okşayan
Tahtımdı akça bulut, adımlarım kollayan
Asamın hükmü kadim, tâ değer ucu arşa
Cihangir saltanatım Kaf dağından başlayan

Bir akşam pir kılıklı bir adem çıkageldi
Hem âşina dilime, hürmetle selam verdi
Eteğinden döktüğü bin türlü armağanı
Nezretti sıhhatime, kapatıp gözlerini

Elmas şişelerinde, türlü renkte rayiha
Paha biçilmez cevher, sayısız sandukada
Serildi ayağıma, bilge ömrünün yükü
Yakuttan bir kâsede, sundu yemin-i vefa

Kırk seher kırk ilimde buyurdum bayram oldu
Sulh diledim, eylendi; ağyarım felah buldu
Dedim ‘Sahib-i canlar, gayrı etmeyin telaş
Can yurdum bundan böyle öz hamisini buldu’

Ben ademe o bana sözüm ona minnettar
Yüzünde safça gülüş el etek öptü tekrar
Dedi ki ‘Affediniz, bir el barbut kuralım’
Kesesinden çıkardı fildişinden iki zar

Dudak büktüm ademin acayip isteğine
‘Nedir ki?’ dedim ‘söyle, niyetin neticede
Kurulan her hilenin mutlak olur muradı
Vefa için sunduğun yeminin var hanemde’

‘Sultanım tek dileğim yüreğiniz hoş olsun
Fakat madem sordunuz yüce emriniz olsun
Eğer galip gelirse fakirin zarı size
Lutfunuzla kazancım çocuk yaşınız olsun’

‘Saltanatım başımda, çocukluk zaten zail
Dileğin kabul buldu bahtın açıkmış zâhir
Tâ ki attığım zarlar mağlup etti şansını
O vakit bilgeliğin hazinemde cevahir’

Korkusuzca savurdum zarlarımı ortaya
Toy aklımla aradım emniyeti gururda
Bana dubara düştü onun zarı düşeşti
Almak için payını yetişti başucuma

Kıvırcık saçlarıma sürdü adem elini
Mahzun bakışlarımı kapatırken diğeri
Çocuk yaşım bakışım düşünce avucuna
Boyandı afakıma koca bir yangın yeri

Parçalandı topraktan bin zahmet bin hevesle
Su değil de yoğurduğum pir-ü pak hayâl ile
Kalelerim köşklerim, gök gözlü can şahinim
Yıkıldı abat yurdum bir hain nefes ile

Anladım ki çocukluk katıksız bilgelikmiş
Gerçeğe şekil veren yüreğin esiniymiş
Cihanda gönül göze ağyar olmasın için
Yegâne iş nazara aklı düşürmemekmiş


Ayşe Çabuk