Papatyam!
Seni anlıyorum deme bana
Anlayamazsın!
Sen bir papatyanın tek yaprağına
Ümit bağlayamazsın!
Nefesin yetmez gecelerin ayazına
Parmakların buz tutar ağlayamazsın!
Neler geçer o son vagonda
Sen bu çilekeş yıllara dayanamazsın!
Kızıl volkandan bir ateş avuçlarımda
Sıkıyorum dişlerimi hırsımdan
Dudaklarıma kan oturmuş
Upuzun yollarda öksüz gidişlerim
Yağmurla gözyaşlarımla ıslanıyor kirpiklerim
Yolumu aydınlatan sokak lambaları tek arkadaşım
Onlara anlatıyorum her gece gönül masallarımı
Başka kimsem yok ki anlayamazsın!
Sen benim rüyalarımı yorumlayamazsın!
Sabahın köründe kuşlar düşüyor yollara
Her birinin kanatlarına bağladım hasret mektuplarımı
Trenler küsmüş vedasız gidenlere
Vurgunum, sürgünüm gönlümün bahçelerinde
Umudum yok artık papatya fallarında
Güz eriminde donup kalmış bakışlarım
Sen bu çileye katlanamazsın!
Var git, kurtar kendini bu dolambaçlardan
Başka bir rüyada mutlu ol!
Benim rüyalarım kayıp, uykusuz hep gecelerim
Anlıyorum deme bana!
Beni yaşamadan anlayamazsın…