Tüm sıkıntıların da sonu vardır biliyorum
Nimetlere erişmenin bedelleri değil midir
Onları daha bir kıymetli kılan, ter akıtırlar
Kendiliğinden akmaz ki dağdaki şu ulu pınar
Hüzne gark ettirmişti her defasında gidişin
Kışa meyletti gönül, sessizdir kendi içinde
Ve yeşerecekse gönlün bağı, bağçesi, bedesten
Öznesi başkası olmayacaktır, o sensin, sen.

Başka eser rüzgârı havanın, yağmur bir farklı
Dalgalar ezgisinde yiterler kıyının, ayaklar serin
İzi de kalmaz yürüsen, anlıktır belki de hayatta iz
Güzele ulaşabilmek adına nasıl da yorulur şu diz
Işıltısıyla içe dokunur sevginin nüveleri, nimettir
Senle yürünecekse bu yollar, her zora değecektir.

Kaldırımlarda aşina olmuşken öylesine yürüyüş
Zihnimde pırıltıları vardır, gördüğümde bir düş
Halim namzettir bilirim, olağandır ve rüküş
Hayatı hayat kılandır değer alması gereken
Halen nedendir bu sürükleniş, sanki boşluktayım
İstikametini yitirmiş, dümeni kırık bir gemi
Bilseydin bende yıllardan beridir açtığın o derin izi
Gülün kokusunun rayihasıyla yayıldığı bahçesin
Cümlenin vazgeçilmez öznesi, vurgusu sensin.

Buzu çözülür donundan suların, akar dere
Sıyrılır karanlıktan düşler, son verirler geceye
Dilimde demlenmektedir bil ki o iki hece
Adınla, nefesinle, duruşunla esin verensin
Kırk yıllık düğümün çözüldüğü ömre bedelsin
Seninle alsın hızını umutlar, çölleri de yeşertsin
Ömre dolmakta olan pahasızca değersin
Yeniden doğmaksa bu, haydi seyrine ömrün
Bahardan eksiği yoktur, senle yaşanan günün.

Bir var idik sonrasıysa takdir-i ilahidir
Gölge Ozanım samimiyetle, sevgiyledir işim
Huzurun düşmesidir gönle tek dileğim
Ne olduğumuzun yok önemi, nasıl olabildiğimiz
Hayata renk katacaktır gayretimiz, sevgimiz
İşte saha, işte hava, haydi başlasın dönüşü çarkın
Bırakalım miskinliği, her gün bahar gibidir kalkın.


Oğuzhan KÜLTE