kokusunu yitirmiş kekik otları gibi kimsesiz
gözleri ay ışığı yolunda
dönmeyenleri bekleyen kadınlar gibi sessiz
o ağıtlar ki, içinde yitik inançlar saklayan bir koca deniz
ve o denizlerden gelen son fotoğraf ki,
işte o gün veda vaktidir bitanem

gün gelir birbirine eğreti dikişlerle tutturulmuşsa eğer
gökyüzü ve denizler
gün gelir kıyamet tarafından hafif bir yel eser
patlarsa ufuktaki çizgiler
baharsız polenler gibi derinlerde kaybolurken
bütün masmavi düşler çıkarsa su yüzüne
gözyaşı olup
bir tepenin yamaçlarından el sallanılırsa eğer
işte o saat gitme vaktidir bitanem

şafak kızıllığında seni sevmek
seni sevmek tepeden-tırnağa,
katıksız ekmek gibi sevmek memleketi
uzak dağlarında koklarken saçlarını,
ayak izlerin kumsalda kum tanesi
yani doğumdan başlayan bir kavga,
susmayacak çığlığıyla, ölüme kadar
sorarsan anlatırlar sana,
bu yolda ölen bütün yoldaşlar bitanem

şafak kızıllığında sevmek memleketi
memleketi sevmek, kan- ter içinde soluksuz
sözlerim şimdiden ıslak dudağımda
bir yaprak gibi kuruyor işte
bu dizeleri kollarım sonuna kadar açıkken yazacağım
duyulsun kalbimin orda kaç kez çarptığı
ve şarkımı ölümü göze alarak söyleyeceğim bitanem

düşen damlalar gibi büyüyorken hayaller
dinlenen şarkıların en güzeli olacaktı masallarda kalan sesler
perdenin arkasındaki karanlık ne ay, ne yıldızlar ne de geceydi
çözülemeyecek bir bilmecenin yazılmayan bütün kelimeleriydi
yokuş desenli ayak izleri gibi üzerine sim dökülmüş güzergahlar
tutacak ellerinden ilk adımı attırmak için bitanem

şimdi o kır lokantasının en köşe masasındayım
seninle daha önce bir gün mutlaka gidelim dediğimiz
ve belki de bir gün bir kaçamak olup geldiğimiz
ya da bundan sonra asla gelemeyeceğimiz
ağaçları yapraksız, dalları budanmış
hatta kökünden acımasız kurutulmuş
o kır lokantasındayım kimsesiz
garson yaklaşıyor sessizce ve soruyor ne istediğimi
bekleyelim önce bitanem gelsin diyorum

redfer