0
Yorum
4
Beğeni
5,0
Puan
231
Okunma
KASIM AKŞAMINDA
İçimde yalnızlığın sessizliği
Elimdeyse bir fincan kahve
Bir yudum yalnızlık
Bir yudum kahve içiyorum
Zihnimde solmuş, yıpranmış hatıralar
Nasıl geçecek yıllar
Sorar merak ederdim
Öyle hızlı geçti ki
Coşan sular gibi aktılar
Bana hiç ama hiç sormadılar
Şimdilerde geçmişten kalan
Sadece birkaç dost eli var
Onlar da sisler arasından
El sallıyorlar
Bu kasım akşamında
Gurupta büyük bir hüzün var
Ağaçlar elemli
Yapraklar bitap
Belli ki onlar da benim gibi
Yorgun ve yoksunlar
Güneş bütün görkemiyle veda ederken
Üşüdü kalbim titredi elim
Yarın şafak sökecek mi gözlerime
Güneş doğacak mı üzerime
Yalnızlık düğüm düğüm olacak mı
Yüreğimde
Güz mevsimi saracak mı
Yine beni hüznüyle
NURAY ÖNGEÇ
5.0
100% (2)
