Bu dizeler, kaybedilen bir aşkın ardından duyulan derin özlem ve hüznü anlatıyor. Her satır, yalnız geçen gecelerin ve bitmeyen gözyaşlarının hikayesini fısıldıyor. Kalpte kalan o sızı, sevda ateşiyle yanıp tutuşurken, zamanın sessizliğinde yankılanan bir yalnızlık şarkısı gibi. Bu şiir, aşkın ve kaybın evrensel dilinde yazılmış, her kelimesiyle okuyucunun ruhuna dokunan bir eser.



Gözyaşlarının İzleri

Bir zamanlar, aşkın en parlak günlerindeydik. Güneş, gökyüzünü kucaklarken, ellerimiz birbirine kenetlenmişti. İkimiz de sonsuz bir sevgiye inanıyorduk. Ama sonra, bir anlık bir kararla her şey değişti.

O gittiğinde, içimde bir boşluk oluştu. Her gün, onun adını sessizce fısıldadım. Gözlerimdeki yaşlar, onun ardından süzüldü. Onunla geçirdiğimiz anılar, hafızamda canlandı. İşte o zaman, derin bir özlem ve hüzün beni sarıp sarmaladı.

Her gün, aynı kafede oturup onu bekledim. Belki de geri dönerdi diye umut ettim. Ama o gelmedi. Gözlerim, her geleni taradı, ama onun siluetini göremedim. Oysa o, benim için dünyanın en güzel insanıydı.

Bir gün, yağmur altında yürürken, onun adını haykırdım. Rüzgar, sesimi taşıdı, ama o gelmedi. Gözlerim, yağmur damlalarıyla karıştı. Belki de o da aynı yağmur altında ıslanıyordu.

Şimdi, yıllar geçti. O hala aklımda. Gözyaşlarımın izleri, yüreğimde derin bir çizgi gibi duruyor. Belki de bir gün, yollarımız kesişir. Belki de o da beni özlüyordur. Ama şimdi, sadece bu dizelerde yaşıyoruz: "Kaybedilen bir aşkın ardından duyulan derin özlem ve hüzün."

Ve ben hala bekliyorum...