Gecenin koynunda saklı yıldızlar,
Birer umut tohumudur,
Her biri karanlık göğün kucağında,
Yeni doğacak güneşin şen habercisi.

Ruhumun derinlerinde yanan ateş,
Bir volkan misali patlar,
Küllerinden doğan bir anka gibi,
Kendi küllerimden yeniden doğar.

Kişiselin devrimi,
Yeni doğmuş bir nehir misali,
Kendi yatağını bulur,
Dalga dalga yayılır,
Ve toplum okyanusuna karışır.

Kalbimin gizli bahçelerinde açan çiçekler,
Birer anafor gibi,
Her biri farklı bir renk,
Her biri farklı bir koku saçar.

Bu değişim bir rüzgâr olur,
Toplumun hantal kapılarını çalar,
Yavaş yavaş esip,
Yeni bir çağın kapılarını aralar.

Ben, bir çoban yıldızı gibi,
Kendime yol gösterirken,
Toplumun karanlık ufkunda,
Yeni bir şafak ararım.

Kendi içimdeki devrimi başlatırken,
Dışarıdaki dünyaya ışık tutarım,
Çünkü bilirim ki,
Bireyin değişimi, toplumun anahtarıdır.

Gökyüzüne çizdiğim her bir hayal,
Toplumsal gelişimin haritasıdır,
Ve her bireyin yüreğinde yatan değişim,
Bu haritanın en değerli parçasıdır.

Kendi içimdeki baharı getirirken,
Toplumun soğuk kışına karşı dururum,
Çünkü bilirim ki,
Bireysel değişim, toplumsal uyanışın meşalesidir.

Ve böylece yarına kucak açarız,
Her birimiz birer yıldız gibi,
Gökyüzünü aydınlatırız,
Birlikte, yeni bir dünya kurarız.