Kelimelerim,
Bir bir intihar ediyor zihnimin darağacında,
Şiir diye ağıtlar yazıyorum,
Kader mengenesinin pençesi şakaklarımda.
Kan revan içinde gecelerim,
Umutlarımın cesetleri aydınlanıyor gün ışığında.

Anlaşıldı,
Benden bir şey kalmayıncaya dek sürecek bu ıstırap,
Bu kadar çileye bir kurtuluş reçetesi yok mu Ya Rab?

Mecalim kalmadı sonbahar rüzgarlarına,
Bir anda bastıran güz yağmurlarına,
Dökülecek yapraklarım da yok artık
Tutunacak dalımda.
Fatihalar okuyorum eksilen dostların mezar taşlarına,
Yüreğimde gömülecek yerde kalmadı ki
Her yeri kanattık ya.

Bu yaralar sağalır mı bilmem,
Bu kara geceler ağarır mı bilemem,
Bin yıl geçse üzerinden,
Ruhumun çığlıklarını dindiremem.

Hayatta kalmak için çırpınıyorum kör bir umutla,
Olmayacak yağmurlar dileniyorum,
Var olmayan hayali bir bulutla.
Çatlamış toprağımın sabrı,
Kurumuş yüreğimin tüm ağaçları,
Yer ile yeksan edilmiş gönlümün tahtı,
Ben yazmadım ki bu kara bahtı!
Çırpındıkça balçıkla kaplanıyor bedenim,
Oysa benimde hayallerim vardı.

Güneşim sönmüş,
Yıldızlarım dökülmüş,
Gökyüzüme karanlık çökmüş.
Geçmişin cesetleri zehirlemiş tüm sularımı,
İşgal etmiş acılar tüm kuytularımı.

Mesut ÇİFTCİ