Doğmuşsun,
Ve dünya dönmeye devam etmiş kendi bildiği gibi,
Ne eksilmiş, ne fazlalaşmış sanki hiçbir şey.
Ama bil ki, bazen bir ot da tutunur taşa,
Ve çatlatır en inatçı duvarı sessizce.
Ben de öyle doğdum bir vakit,
Bir loş odada, bir kadının nefesinden sızan dua gibi.
Kimse fark etmedi belki,
Ama gökyüzü, minik bir tebessümle eğildi başucuma.
Yaşamak diyorsun ya,
İşte o;
Bazen bir fincan çayın buğusuna sığar,
Bazen bir sokak lambasının altında
Unutulmuş bir kadının gölgesine…
Alalede dediğin hayat,
Kimi zaman bir mucizedir fark edene,
Bir mendil gibi buruşmuş kalbinde.
Ve ölüm…
Ah o da bana tanıdık,
Çünkü her sabah yeniden ölürüz biraz,
Pencerede bir çiçek solduğunda,
Bir dost selamsız geçtiğinde,
Ya da bir sevda yarım kaldığında.
Ama inan,
Hiçlik de bir varlıktır bazen,
Yeter ki insan kendine dokunabilsin,
Kendi sesinin yankısında bulsun adını.
Sen hiç doğmadığını sandığın o günde bile,
Bir yaprak titremiştir rüzgârla —
Adına.

Bir hiçlikten bir evren yaratır gibi.
Her dizede bir suskunluk,
Her suskunlukta bir çığlık var.
"Doğdum, yaşıyorum, öleceğim" derken,
Aslında hepimizin aynasına çevirmişsin kalemi.
Sade, samimi, yürekten.
Orhan Veli misali…
Ne süs var, ne gösteriş;
Ama her kelime, yerli yerinde bir yürek işi.
Eline değil, yüreğine sağlık şair,
Sen hiçliği bile anlamlı kılmışsın.