ey kırmızının mâi yazılarına gömülü bulut!
gece kalkarken aramızdan
sen son bir şiir oku
bil ki
susmayacaktır tambur.


geceler gölgelere esirdir dâim
ve serseridir kıyılarda her yıldız
yakamozlara bedduâlar ettirirken göğsün...
göğsünde bir hızma
esirdir senin göğsün.

ey geceye ay, güne rüzgar kadın!
ellerinden döküldü ’âh’ kapıma
oysa daha kaç gök vardı eğireceğim
ulurken çakallar suretine vahada...

kaybet ruhunu çoğal Şehrâzat!
bir Fârisî şiiri gibi yorgun ve incesin bu gece
bir Fârisî şiiri gibi, yorgun ve ince...
sustur ellerini dökül Şehrâzat!
dökül şehre
sen olsun âzat...


sen ciğelerini söktün ateşler altında bir adamın
ellerin kana dönerken ufukta
ve lânet okurken kara peçeli kadınlar sana
kara peçeli yaşlı kadınlar...
buruşuk bir ezgi oluverdin Şehrâzat!

esir
esirsin sen!
gece gölgene sal beni
ruhum perçeminle raks ederken
sen gölgende sar beni
al Şehrâzat yan beni!


Şehrâzat...
şehr-i âzat...
bin bir gece masalın benim...



/Beyoğlu/