nâ..nî..nâ...



sessizliğin en derin yerinde başlar dido...


ve hiç bitmeyecek sandığım o acı melodi
kulaklarımdan silinseydi
gözüm ve özüm kadar benimdi

o kadar yakın ki
şimdi nefes alışlarımda güvercinler!
içime çeksem havayı
dört duvarıma sinecekler
oysa şehir
ne kadar uzak şimdi...



artık ellerim ne yana dönse
bir usul şarkı başlar önce
ve adın kadar uzaktır her sözüm
kaçırdığım bir kuş gibidir ellerimden
sonra aniden
süzülen ve canımı hepten yakan
o tufanın kırbaçları gibi


ah
gitmek vardı şimdi...



ölmek gibi yaslanmış bir kadın tutarken ellerimden
bir bakışı her zaman çukurda adamlar gibi
toprağa yaslanıp göğe aksetmek
ve durgun sulardan göle karşı raksetmek



ah baba
yeni doğmuş bir kediyim şimdi
uykulu bakışlarında
ellerin ne vakit bendime değse...


ah anne
yer yarılsa alamaz hicabını bu şiirin
sen ne vakit vazgeçsen işte aynen böyle
sızlardı içim


ah adam
gittiğin yerde
bitiyor dönence.


haydi
"tut elimden kalk gidelim..."