ben ki sevgili;
nefes nefes
dağılmışım..
tüm kapılarım kapalı..
ışığı açıyorum
yüzünü aydınlatsın
diye
karanlığın
med-cezirleri
alnına düş/üyor
ve üşüyorum..
romatizmalı düşler
düşüşler yaşıyorum ki
yokluğun
vücudumda kalın bir
tabaka oluşturdu..
hiçbir yağmur 
ıslatmayacak artık tenimi
sen gibi..
ruhuma ziller takacağım
kapı eşiği yalnızlığımda.
bir parmak mesafeden
düşer misin?
dokunur musun
sokulur musun..
acelen yok
ruhlar ölmez
ve yaşlanmaz
lakin yaşarır
çiğ düşer gözlerinin
yapraklarına
közleri duman olur
kelimeleri koku
vuslat korku olur ki
acelen yok..
ölüm ruhla
sevişmedi henüz
ipi yağlı değil
gırtlağımın.
dayanacağım..
altdudağına dişlerimi
geçirip
sıkıca asılacağım
hayata ve sana ki
sonsuz sabahlarım
var daha
sana uyanacağım..
ve sevgili;
açık bırak kapılarını
ve korkuların
saklanırken ücralarına
say,
gelecek bahara kadar
say ki
yokluğunda
kahramanlar edindim,
yel değirmenlerinden
uzak
ve ıslık çalmayı bile
marifet sayarak rüzgarda
yüreğime
slogan olan adınla
eylem adımlarımla
sana gelerek zam/ansız,
gün batımlarınla
uzun baktıran hasretinle,
hararetinle,
akıp sana/
bakıp sana/
kanıp sana kent/kent..
yetişemedim
parmak uçlarımdan
uçup gitti kelebekler ki
bu gün buradayım..
iliklerime kadar
işleyen
tedirgin ter temaslarınla
ıslanıp,
ruhsal diyalektiğin
açmazlarından uzak
hepsinden
ve herkesten uzak
yüreğime yakın
bu yerde ki
rıhtım/martı/
çay ve simit..
bir b-aşka kokuyor deniz/
özledim bil/iyormusun bunu?
yüreğimin içine kadar sokup
parmaklarımı
harflere dokunarak/sana.
sokularak sana özledim ki
susarak ve susayarak
başlamamış süreçlerde
ütopik sonların
çıkmazlarında
sustum..
biliyorum,
bacaklarına sürtünen
sırnaşık kedi gibiyim.
kaçıp sokaklarımdan
duvarlarına kadar
geliyorum ki
avuç içlerimde izlerin,
hala ıslak mürekkep izlerin
ve bil ki sevgili;
dna’larımda
aklımı ve ruhumu
senden yana çelen
izler var
sen ki gözlerinin rengi
ben olan/
benim olan kadın/
kadınım..
tırnaklarındaki kırıklarla/
say gelecek bahara kadar
say ki
sen bir
ben iki renk
mavi ve siyah..



(...)