VEFASIZ DÜNYA
Aşk çiçeklerim soldu, yaprak yaprak döküldü,
Vefâsız dünya, içimde bir hayâl gibi söndü,
Yıllar aktı sessizce, dost sandıklarım yok oldu,
Kırıldı güvenim, yüreğimde derin bir iz doğdu.

Göklerin mavisi karardı, bulutlarla sarındı,
Güneşim battı erken, gecem hep karanlık kaldı,
Rüzgârlar geçti sertçe, hatıraları savurdu ardı ardına,
Vefâsız dünya, sen de mi döndün şimdi arkana?

Her yanım sessizlik, her köşe yalnızlıkla doldu,
Sevdiğim gitti, içimde koca bir boşluk soldu,
Bir zamanlar açardı gönlümde binbir çiçek,
Şimdi hepsi kurumuş, susuz, bitkin ve ezik…

Ey güzel dünya, sen de mi oldun bu kadar zalim?
Nasıl kıydın gönle, nasıl terk ettin bir biçâreyi?
Yeşeren umutlar belki sarar bu yaramı bir gün,
Unutmamalı insan; gecenin de vardır bir sabahı

Belki bu vefâsızlık, sabra açılmış bir kapıdır,
Belki de sınavdır, gönül sabırla kanatlanır,
Umutla dolmalı göz, sevgiyle dolmalı yürek,
Vefâsız dünyâya inat, yaşamalı aşkı hep gerek.