Günün bir vaktinde sessiz sedasız
Çekip gideceğim gelmemiş gibi
Eşten dosttan ayrı belki vedasız
Sanki ağlamamış gülmemiş gibi

Daha dün çocuktum geliştim yettim
İnsan pazarında kendimi güttüm
Lütfunu hoş gördüm şükr ile yattım
Dik durdum kahr ile dolmamış gibi

Zehrini kusmazken yılan yılana
Kalbim köşkün açtı darda kalana
Sırtımı dönmedim doğru olana
İnsanlıktan nasip almamış gibi

Arayanlar aradığnı buluyor
Her canlı aslına rücû oluyor
Kimi can da, kimi uzak kalıyor
Sarılıp gözyaşın silmemiş gibi

Dağların yarası susuz dereler
Akla zarar göze inen perdeler
Kimler geldi geçti hani nerdeler
Dün dünde kalıyor olmamış gibi

Hüdaya tabiyim günahım hasmım
Son yaklaştı diyor kırışan kısmım
Ne izim kalacak ne ismim cismim
Yaşamadım sonum bilmemiş gibi

Bilal-im, kamildir dersini alan
Gelmektir gidişi mecburi kılan
Ölümden gayrısı külliyen yalan
Yaşatılan var mı ölmemiş gibi .... Bilâl Karaman (Bilâl-i)