Anlatmak isteyip anlatamadığım,
Dahası; adını koyamadıklarım vardır,
İçimde  taşıdıklarımla yol aldıklarım.
İçimde hapsettiklerimin içine,
Hapis hayatını yaşadığım,
İtirafa kapalı duygularım vardır.

Üstüne titreyip ağladığım,
Gülüşlerini tenhalarda terkettiğim,
Çocukluğu vardır yalnızlıklarımın.
Çok yerden beklediklerimi
Tek bir yerden de olsa gelmeyişleri vardır.
Yazdıklarımı yazdıranı,
Gelmesini beklerken gidenlerim, 
Affetmememi bekleyenlerim vardır.
Başımı yastığa koyup uyumak istediğimde
Israrla uykumu kaçıranlarım var benim.

Diyorumki;
Belki o, düşlerinde başkalarını özlemekle meşkul iken,
Sen uykularını kaçıranın hayallerini öldürüp
Üzerine topraklar atarsın.
Umut ya!
Ya beklersin hep gelmeyeceğini beklediğin yerde.
Yada varsa , hatasını düzeltsin de
Öyle gelsin diye avutursun kendini.

Diyorum ki;
Sırf bu yüzden,  ondan sonra gelebileceklere de
Kaparsın kapılarını.
Çocukken ağladığın gibi
Yine tenha bir köşeye çekilip
Kimsenin  seni duymayacağı bir yerde
Ağlamaya başlarsın.

Acı ki;
Gözyaşların dinlemez seni, onları susturamazsın.
Toparlamak istersin cam kırıkları gibi
Bölük pörçük olan kalbini.

Ama ne var ki;
Toparlamaya nerden başlaman gerektiğini de bilmezsin.
Çünkü; kalbin toparlanamayacak kadar dağılmış,
Birbirinin içine karışmıştır her bir hücresi.
Kaçmak istersin kaçamazsın, diyorum kendinden.
Bilhassa! Kendi içinde gizlediklerinden.

Hatta diyorum denersin  denemesine de
Altında kalırsın yokluğunun getirisi olan,
Zelzelenin yıkımlarında.
Diyorum ki; en fazla kaçarsın
Onun  kaçabildiği kadar.
Sonra bakarsın. 
Her yerde  bu kadar o varken;
Kaçabileceğin yer
Ayrılmak istediğin yer kadardır.
Çaresizce kalakalır, kendini soğuk odalara kaparsın.

Bilirsin çünkü; diyorum, kendime.
Ne o gelecek
Ve ne de senin gücün onu unutmaya yetecek...

Kadir TURGUT