Çok kez gitmek istedim,
Yol bulamadım.
Uçmak istediğim,
Gök bulamadım.
Derdime bir derman olsun dediğim yâr bulamadım.
Bir biri ardına dizdiğim mısralarıma ses olamadım,
Ne yüreğime vurulan prangalardan kurtulabildim,
Ne de hançerlenmiş yüreğimin karanlık kuyularından çıkabildim.
Bir umutla hangi limana demirlediysem duygularımı,
Ya imgesini yitirdi,
Yada benliğini.
Ya kimsesiz kaldı,
Yada kimliksiz.
Hep sen güçlüsün diye diye yüklendiler,
Bunun da üstesinden gelirsin dediler.
Bilemedim yüklenen yükümün dağlar kadar  olacağını,
O kadar ağır darbe aldı ki kalbim,
Ve içine kapandı,
İç sesi var hiç sesi yok.
Bilmezler mi ki şairin de dediği gibi;
Gönlü yorgun olanın,yarası derin, gecesi zehir olur.
Haksızda degil,
Gönlüm yorgun,yaramda derim,
Gecelerini ise az bile söylemiş.
İnan seni incitecek ya da üzecek bir şey yapmadım,
Sadece güzel sevmeye çalıştım.
Söylesene!
Yüreğinin hangi köşesine ağır geldim?
Her şeyden vazgeçip sana ev olmaya çalışırken,
Sokakta kaldım.
Bir kalbin varsa,otur buna ağla,
Bilirim:
Onuda beceremezsin...
Bunları benden duymak istemiyorsan,
Bırak sokağı evi,
Yapabiliyorsan...
Dünyam olmaya bak,
Yapamıyorsan da beni kendi halime bırak.

Kadir TURGUT