I.

şiir yazacak kadar büyümemiştim
sarı yapraklarıyla hüzün kaplı defterimde
annem uykuya çağırırdı düşlerimi
ama sen uyutmazdın son göçüydün baharımın
şiir yazacak kadar büyümesem de
güzelliğin yazılasıydı kör keseye randevusuz
çat kapı ölümsüzlüğüm gibi

II.

sonbaharlarımı toplayarak
tüm hüznümle geleceğim
karışacağım ırmaklarına
derinlerinde kaybolsun şiirlerim
dans etsin yalnızlığın yalnız benimle

III.

kırmızı kalemlerimle atmıştım
sarsıntımızın etimize yapışkan başlığını
her bakışım aşkın yenilmesi olurdu
kar dolu saçlarına
aynalardaki ben kendime son veririrdim
diğer bir yarım yoktu sen yoktun
çocuktun çocuktum dünya cahildi
kırmızı kalemlerim çok değerliydi
onları zor bulmuştum
seni kaybettiğim gibi
anılarının izlerine hiç rastlamadığım gibi

IV.

begonyaları ürkütsek de pencerelerimizden
kılıç izleri gibi hala ellerimizde hüzün tomrukları
gün artıkları ezberlenememiş şarkıların kekre tatları
kış gelirse yüzünün bembeyaz iyimserliğine
bulaştırdığım gözyaşlarımın ılıklığı
kan sıcaklığında
bitmez zorunluluğu ağaçları düşünmenin

V.

begonyaları ürkütsek de penceremizden
ay ışığı ihanet etmez geceye
aşkı yaşatmak için
sevgilim

Kağan İşçen





(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.