Annemin enkaz altında kalan çeyiz sandığı idi
deprem
Toprak döküldü tane tane üstüne
Ne kadar benzedi
Ölü iken bir kefenin içinde ki bekleyişine
akif tütüncü

Devrimcidir benim sevdalarım
Bir parça ekmek
bir dilim peynirin şarkısı masamda
Bir yaşında yetim kalmış çocuğun gözlerinde ağlarım
sevgiye uzak yollarıma
Oysa ne çok takvim yaprağı aktı
kerme bağlayan diz kapaklarıma
İntihar bombacısıydım
sevgiyi patlatırken kalbimde
yokluklarında
Ne kendimi öldürebildim ne de sevilenleri
Cumartesinde anneydim
Faili meçhuldü kokusu
Issız olur mu sevilenin toprağı
Devrimcidir benim sevdalarım
Bir parça etek
Bir damla ter damlası
Yokluklarıma yapışacağım
Ne çok acı yaşadım
Sevgiye koşturduğum çıkmaz sokaklarda
Bir tek el yeterdi
Elime uzanan
Şarkının en güzeli değil mi
Bir elin diğerine bıraktığı ter damlası




Elimde ki birinci sigaramdın
Üstümde ki yırtık yeşil parkam
Çok asıldım güzelliğinin ipine
Ölümüme hasret sevdalarım
İdama mahkum eylemlerim vardı
’’kalp kalbe karşı’’ dendiğine bakma
Damla isen
denizin aşkına ulaşamazsın
Kaleleri aşamayan yüreğim vardı
korkaktım
Sevilenin sesini bile yüreğinde saklamaktan utanan
Bir devrimci aşık olur mu derler
Aşkı olmayanın devrimi mi olur
Gittin
gidince anladım
İçtiğim sigaranın filitresizliğini
Acı artık ağzıma aldığım bütün tatlar
Sen devrimciliğimdin
Eşitliğe uzanan son noktam
Şimdi uzaktan bakıyorum sana
Yeşil dediğime bakma
Aslında toprağın kahve rengisin
Her ayrılık gömülmez mi toprağa
toprağımsın
suyumsun
Yağıyorsun ya üstüme
Sen kokuyorsun
Gizli gizli
Bir ben biliyorum
Toprağıma yağınca ne güzel kokuyorsun
akif tütüncü