Unuttum
Kaçıncı zamanıdır gidişinin
Hiç düşünmeden kıyı rüzgarlarına bıraktım gözlerimi
Korkarım bilirsin karanlıklardan
Kaçıncı uykusuzluğum bilsen
Gecelerimi paramparça eden
Gözyaşlarımın yalnızlığa kaçıncı dökülüşüdür

O güzelim akşamlarımızı
Böyle noktalamayacaktın
Hiç mi hiç anmayacaktık ayrılığı
Taş duvarlarda ; prangalar eskitmeyecektik
Yokluğuna
İçimi yıkan, ezen şarkılar söylemeyecekti dudaklarım
Anılarım buz tutmayacaktı senden yana

Şimdi gözlerim ufuklarda
Güneşin yansıyan ışıklarında bir hüzün başlar
Ve, akşamın çöken karanlığında
Gözyaşlarım
Bana sil hatıraları deme
Tutamam kendimi ağlarım !

O uzak şehirde tüm umutlarım
Hani ; ayrılıkları anlatan hikayelerim
Ellerin ellerimdeyken, gözlerin bende
Alev alev yanarken dünyam
Her şey matem içinde
Bir haykırış içinde yüreğim
Seni benden bir dal gibi koparıp aldılar

Yetim çocukların ağlayışı içimde
Sevdalı gözlerimin çaresizliğinde
Hınca hınç çığlıklarım
Son mektupta en Mecnun’i bir aşk !
Yüreğimin üstünde kırılmış camlar gibi
Ezilen damarlarımda yitirmek ümidimi
Unutmak mı o akşamı
Gidişini, yüreğimin ezilişini
Unutmak mı ?
Ben sana mecburum bilemezsin
Akşam gözlüm... bebeğim !

Dönüşünü bekliyorum artık
Hep bekledim ; zamansız, ışıksız, nefessiz !
Bir darülcaze örneği gömüldüm kendi dünyama
Sevemedim can çekişen senelerimi
Sonra toz pembe düşler kurdum
Yarım kalmış özlemlerimi tamamlamak için
Bekledim seni, özledim seni
Ben sana mecburum
Ben gözlerine bilsen
İçimde sensiz senfonilerin
Yokluğu inler bu gece

Günay Koçak

10. 2. 2024