dolu dizgin yalnızlık mevsimindeyim
sağanak sağanak hüzün sağar ellerim göz pınarlarımdan
göğüs kafesimi rehin alır mahşer ötesi çığlıklar
kış güneşi terk eder kan emen insanoğlunu
kırılır böğrümdeki kuşların kanatları teker teker
silip süpürür âsi rüzgâr gözlerimin sevincini
papatyadan saçlarım sefa sürmeyi unutur
kadersizdi yazılır , çizilir hayat masalıma


iki büklüm dağların ardına
avcılardan kaçan ürkek ceylanlar saklanır
hasretlik uzadıkça ağıtlara teslim olur bedenim
diyetini fazlasıyla ödemiş olsam da
gurbet köprüleri geçit vermez bu sevdaya
karalar bağlar telli duvaklı hayallerim
bembeyaz kefenim pembe düşlerime dolanır


karabasan misâli kimsesizlik düşer payıma
eli kulağında keder hep beni çağırır
adımı sanımı cellatlar gece yarısı
tahta tabureye asar
dokuz canlı ızdıraba dayanamaz yüreğim
azrail bedenime topraktan döşek ısmarlar
gece ayazında şiirlerim darağacında sallanır da sallanır


yaslanırım kırk yıllık mezar taşıma
kahır çeken çocuklarda kalır aklım
öyle yok olurum ki
mutlu mesut ölmeyi beceremem



nagihan