17 KASIM
Kasımın on yedisinde,
Mahperli bir gecede
Kulağıma okunan ilk duaydın
Sol yanımdın, saadetimdin

Beni Dicle’nin ufkuna salan,
Uçsuz bucaksız rüzgârla
Sol yanıma mâi bir yara açardın.

Damarlarımdan taşan kanla
Her tufanda, kargaşanın ortasında
Şiirler, sana yazardım Züleyhâ...

Ela akşamların mahmurluğunda
Beklerdi düşler, papatya sokağında
Yüzümü avuçlarına gömdüm sessizce
Kalbim, kalbinin üstünde
Kalbimin mührü göğüs kafesinde,
Teninin kokusu sinmişti gökyüzüne
Eylül kırığı bir ömür kalmıştı geriye.

Nasılsa bilmiyorsun;
Gönül kafesime doldurduğum
İçtiğim sigaraların hesabını
İçerlendikçe kapında sabahladığımı
Seni sevdiğimi söylemeyişimin pişmanlığını
Nasılsa bilmiyorsun...

Seni, Kasımın on yedisinde
Çocukça hareketlerle kaybettim...

Şimdi ise;
Şehrin tehlikeli sokaklarında kokuyor yokluğun,
Bir tarif bulamadım sensizliğe
Zira sol yanımdın,
Kalbim de kalbinin parmak izleri var...

Kuşkularını bir hastalık gibi arındır,
Ruhunu dinlendir,
Ve bak göklü müjdeyle müjdelenen semâya
Gülse, gözlerin miladı
Sahibi olan Ali’nin gözlerinde
Kelâmların dokunsa ruhuma
İnci gibi dizilse avuçlarıma
Mazi deyip kapansa ruhum odana
Rahmanın kelâmı ile gayri
Lâ kokusu sinmiştir kalbime
Elif’in Mim sarayındaki iki sesiyle...

Turuncuya dönüşen gökyüzünün,
Amin kuşlarını görürüm gözlerinde,
Bakamam o gözlere, ölürüm Züleyha...

LARDES SYMPRA (HABİB YILDIRIM)