çırak içinde kaybolduğunda ustasıdır labirentin,
çıkışı bulduğunda ise çırağıdır kendinin.
yani;
hikayenin bundan sonrası hep yenik..!

bir çok film gösterime giriyordu
ama hiçkimse
bir saray soytarısının hayat hikayesini yazmıyordu.
yine de
mutluluğun kralı parmağında oynatan bir soytarı olduğunu
bütün ödüllü film yönetmenleri biliyordu.
bir de babam..

bana en çok babam yalan söyledi,
ben en çok babamı sevdim.

küçük kızlara büyük sırlar veren kadınlar
hep annemmiş gibi gelirdi bana.
sonra büyümeye bulaştım
ve kimsenin küçük kızı değildim.

ben çekiyorum siz patates deyin..!

gülen bir yüz ve nişasta
birbirlerini pek tanımazdılar ama hep yanyanaydılar;
uzay boşluğuna,
fotoğraf albümlerine,
ve insanlara
o an mutluymuşum gibi yaptığımda.
çünkü eş anlamlıydılar
deklanşöre basan hayat olunca

bir saray soytarısının hayat hikayesini
kimse yazmadı.
yazdıysa gülün bana.

yaz dediler sonra, uzunca bir kış bitmişti
günlük tutun diye diretince mürebbiye
ve tutmayanları cezalandıracağını söyleyince
başlayıverdim işte.
yıl sonunda,
ilk sayfasından sonra her sayfasında den den olan
ve "birşeyler uyduramadın mı" diye bağıran
bir kadın vardı karşımda.

yazdıysa gülün bana..!

onların gerçekleri vardı;
sürekli tahrif edilen bir düzenin içinde
el sürülemeyecek kadar kutsal.
ben dokundum onlara.

yine de birgün,
ödüllü bir film yönetmeni
bir saray soytarısının filmini yapacak diyorum.
eğer yapmadıysa.

yaptıysa gülün bana..!

nûn..