Çocuklar ölüyor!!
Dünyanın çok yerinde
Buz gibi yatıyorlar toprakta.
Ben romantiklik taslıyorum, aklımca
Evdeki en rahat koltukta.

Gök gürültüsü belki aklını alıyor,
Toprak yataklarda insanların
Yağmur sele dönüyor
Toprak çamura
Biz romantiklik taslıyoruz, aklımızca
Evin en sıcak odasında.

Hayaller kuruyorum gecenin bir yarısı yatağımda.
Fedakâr anneler tutuyor belki,
Çocuklarının kalbini ellerinde.
Sayfalarla arkadaş oluyoruz
Kalemlerle yoldaş
Ölümden başka kimsesi olmayan
Çocuklar için
Yazıyoruz sayfalarca.
Birde en güzelini arıyoruz
Ölüm üzerine yazılanlar içinde.

Kim daha iyi resmedebilirse,
Bedenlerini ölü çocukların.
Kim daha iyi anlatabilirse,
Hüzünlerini insanların.
Ona veriyoruz birinciliği

Yazıyoruz
Değiştiriyoruz
Siliyoruz
Seçebiliyoruz
Vazgeçebiliyoruz
Canımız sıkılınca saçmalıyoruz

Hepimiz farklı yerlerindeyiz,
Dünyanın.
Hepimiz farklı yerlerde,
Açıyoruz çiçeklerimizi
Ve kış her zaman sonu olmuyor,
Ölü yataklarında, çiçeklerin.
Bazılarının dallarını kesiyorlar
Bazılarımızı filiz vermeden

Hepimiz Arıyoruz toprağımızı
Ne mükemmel iş değil mi?
Ne sıradan
Tam üzerine yazmalık bir konu,
Biz sanatçılar için

Peki ya siz yazarlar, neresindesiniz dünyanın?
Ölü çocukların topraklarında yetişen,
Çiçeklere şiirler mi yazıyorsunuz?
Yoksa karanlıkta çürüyen yıldızlara
aşık mı oldunuz?
Bazı ölümler üzerine düşünüyor musunuz?
Ve yazıyor musunuz çokça?

Neresindesiniz dünyanın ey yazarlar?
Neresinde?

Ölüme sanat diye mi bakıyorsunuz?
Yoksa ölüm,
sadece bir ölüm mü?