İnsan yolların ardında kalan umutlara sığınırmış gelemeyeceğini bilse bile. Dere, tepe, düz gidersin. Ağaçlara bakarsın ve düşünürsün en kadim acı zamanlamaları. Her yer karanlık görülmüyor hiç bir yer. Sanki kendimi o karanlığın içine gömen benim esiri olmuşum ama farkında değilim. Nereye kadar ait olamama. Ya umut, bulutlara karşı derin yorgunluğumuzun sebebi mi bilmiyorum. Yollar bizim için pişmanlık demekti. Her pişmanlık birer hata insan için, zanneder ki asvaltin üzerinde giden sadece bir araç, değilmiş oysa asvaltta yürüyen benim taş kalbimmiş bunu anladim bitap düşen belki de harap olan. Umudun tadına varanlar için bir nimet olsa da yol benim için çıkmaz sokaktan ibaretti bir o kadar anlamsız ve sonsuz. Sonsuzluk bitmeyen bir şey gibi olsa da elbet biteceği gün gelecek ve ben ümit ediyorum ki başaracağım yıkılsam da düşüncelerle kendi mi mahvetsem de asıl olan umudun en manalı yolculuğuna çıkacağım inanıyorum zor olsa bile çünkü yol yüktür insanın omzunda nelerin karşına çıkacağı bilinmez hayatta böyledir zaman, kavramı yok, ne çıkar ne yaşanır Allah bilir.
Vesselam...