Her bir yaşayış birer kaybedişten ibarettir, belki de kaybolduğumuz için kaybettik. kendi karanlığımızda kaybolduk. Nedendir bilinmez amma kaybolmak kaderimizde varmış. Kaybolmak bir direniştir belki de ama ne kadar direnirsen diren önüne geçemezmişsin bunu anladım. Kaybolduğumu hissettiğim gün buharlı bir pencerenin arkasından sadece bakıyordum boşluğa. Sessiz bir çığlık gibi sanki arkasında dalıp gitmemiz o gün anladığım kaybolduğumu. Kendimi bir yere koyamadığım gün anladım ben olmayışımı. Kayboldum çekilmiş bedenimin içinde o gün anladım yok oluşumu. İnsan kaç yaşına gelirse gelsin içindeki o çocukluk gitmezmiş ama ben o çocuğu göremedim çünkü kayboldum acılarımın içinde kayboldum masumiyetin vermiş olduğu o hakikatin içinde. En acısıda budur belki de. Yaşamak kendi kaderine giden bir yolsa kaybolmak da sonsuzluğun içinde bir umut aramak gibi bir şey ve ben şimdi o umudu arıyorum kaybolduğumu hatırlatmayacak....