toprağına ağlayan karanfil kokarım
bir babayı ıslatan kar gibi
bir annenin bağrında kavlayan nar kimsesizliği
bana bahçenizden söz etmeyin


koskoca dünyaya dar gelen
kendi tenhalığımda can çekişen
küçük bir gürültüyüm sadece
rica ederim dokunmayın!..
dokunduğunuz bir yığma olmasın sakın


kimseye değmedi benim yelim
kimsenin kulağına yuva yapmadı benim sesim
bugün de bir namlunun ucuyum
zonklayıp duran bir hüznün kanseriyim
dünyanın hor görülen hecesi


solum acının kirpik kardeşidir
size tatlı sulardan- gökyüzünü tadan kuşlardan
uykusuna bal damlamış rüyalardan bahsedemem


şimdi siz
demir uğultulardan uzakta
kirli bir yangının içinde değilsiniz
kırların nisanla kesiştiği yerde
şiirlerin şarkıların bir denizin tarihiyle eş sesli türkülerin
baharların güvercinlerin-körpe otların arasında
çürümeyi hiç istemezsiniz
şimdi bir korkak gibi sinmeyin köşenize


uzaklarda su sesleri
yüzümde susuzluğun bilinci
kanamayı şiir bildim
yanmayı şiir
sizi ise yalancı bir sihir



herkes kendine tanrı bu zamanda
kendi kendinin gazabı olacak
bir gün mutlaka..


_boran