Gökyüzünde güneşi göremeyen masum çocuklar,
Bombaların gölgesinde, bir masal ararlar.
Maviyi unutmuş gözleri,
Rüyaları simsiyah gök gibi,
Kalplerindeki sevgi, karanlıkta kaybolmuş bir izdir sadece.

Dumanla dans eden çocuklar, yıldızları kaybetmiş,
Gözlerinde yanan umutlar, zifiri geceyle silinmiş.
Toprak, yaşanmışlıkları derinlere gömmüş,
Savaşın soğuk nefesi, masumiyeti sarhoş etmiş.

Sen ,küçücük yüreklerden çağlayan çığlık duydun mu hiç?
Sen gözlerde karanlık bir sonsuzluğa şahit oldun mu?
Sen sevinçlerini ,dumanlar arasında yitiren bir çocuk tanıdın mı?
Ve sen, ölüm korkusuyla tir tir titreyen bir çocuk gördün mü?

Rüzgar, umudu uçururken güzel gözlü çocuklardan,
Bir damla umut düşer gökyüzünden toprağa, incecik bir fidan.
Göğsünde taşıdığı sevgi, güç verir çocuğa, tutunur yeniden hayata,
Dumanlar altında kaybolan masumiyet, umutla yeniden doğar bu dünyada.