Akşam güneşi..
Batma umutlarımın ufkuna.
Dağılıyorum kayboluyorum karanlıklar da.
Gece olunca çöker yalnızlık gözlerime
Ağlarım çağresiz kimsesizliğime
Ay’ı, yıldızları ve düşleri sararım koynuma.

Saatler geçmek bilmez..
Karanlıklar dipsiz bir kuyu san ki
Sabahlar uzuyor,uzuyor göz kapaklarım
Kabus gibi çöküyor sensizlik omuzlarıma
Zamansız rüyalar görmekden korkuyorum
Uyayamıyorum.
I.
Öyle derin bir uykuya dalsam..
Dalsam da bir daha hiç uyanmasam.
Sensiz doğacak güneşleri..
Sensiz gelecek baharları, kışları ne edeyim
Neyleyim sensiz açacak gülleri ve sensiz ötecek kuşları,
Ne edeyim sevgili söyle?
Nefesin nefesime karışmadık dan sonra
Sensiz yaşıyor muyum?
Peki sen bensiz yaşayabiliyor musun?
Söyle susma n’olur birşeyler söyle!
Yaşamak,yaşamak mı böyle..
Sevmek mi?
Bir daha mı?
Asla!
Tövbe.
II.
Ağladım...
Sensizlikde umutların densizliğine
Ölmedim işte ölemedim ne çare..
Düşemedim..
Bir damla kadar bile ellerine
Akamadım gözlerinden enginlere..
Dünyaları sığdırdım da yüreğime
Bir tek yüreğini..
Bir tek sevdanı sığdıramadım yüreğime..
III.
Bittiği yer de başlar..anlar
Anlar ki..
Sonsuza açılan kapılardan
Yalnızca sözcükler varır yarınlara
Tutunur saçlarına umutlar
Uzar daha gür ve daha parlak
Ve yıldızlar aldırmaz karanlığa
Yağar yanlızlıklara tüm gücüyle ışıldayarak
IV.
Yalnızlığın türküsünü söylerdi rüzgar
Usuldan gri bulutlar yarenlik ederdi
derken..
Gökyüzü heybetli ve korunaklı bir şekil de
Yağdı tüm acıların üzerine...
Rüzgar artık yalnız değildi
Gök ve bulut dertlerine tek ortakdı
Rüzgar görmek istemediğinde ışığı
Bulut devreye girer kapatırdı güneşi
Ne zaman yalnız kalsa..
Yağmur yetişir yalnızlığını yıkardı
Arınırdı rüzgar yeni bir sabaha
Uyanırdı gün, gecikmiş bahara.
V.
Yeniden doğuyor güneş
Tazeleniyor tenim.
Bu günüm, dünüm
Umut yüklü şimdi her günüm.
Gölgelerden sıyrıldım
Gündüzleri de yanıyor fenerim.
Şiirler dillendi, aşka geldi mısralar
Söndü ateş, savruldu küller
Kırdım aynaları..değişdi yüzüm
Hoşçakal Hüzün
Hoşçakal...

Emine Genç