Kafamı patlatırcasına düşünüyorum
Yine de aklım, havsalam almıyor.
Niye?
Daha kaç yüreği kanatacak
Kaç gözü kör, kulağı sağır edeceksin.
Kaç hayalin katili olacak, kaç hayatı karartacaksın?

Nihayetsiz bir gün dönümüydü.
Son sözlerin, öyle uzak, öyle soğuk tu ki
Ve öylesine karanlıktı ki bakışların.
Gözlerinin ayazında dondu gülüşlerim.
Sen benim merhabam
Sen benim elvedam oldun bu hayata.

Ne kadar susuyorsam
O kadar kaynıyor yüreğim.
Şarkılar da avutmuyor artık
Geçecek biliyorum
Acilara gülmeyi de öğreneceğim.

Bir gün bırakıp gideceğim seni.
Sanki hiç sevmemiş, hiç yaşamamış gibi.
Ve şiirler yazmaya devam edeceğim.
Hep aşıkmış, hiç ölmemiş gibi.

Sana olan aşinalığım;
Elbette ki sesinin ahengine değil
O ahenk de ki acıyaydı.
Gözlerin de ki o hüzün
Asla bana yabancı gelmezdi.
O kadar benden bir parçaydın ki,
Gitmiş olmana rağmen
Eksik hissetmiyorum kendimi.

Sen hiç gökyüzünden yıldız çaldın mı ?
Ay’a salıncak kurup, hayallerini salladın mı?
Bulutlardan uçurtma yapıp
Rüyalarını dalga dalga uçurdun mu?
Bak gökyüzü ne kadar mavi
Ne kadar umutvari,
Seni çağırıyor mutluluklar
Durma, yürü hadi.

Senden önce de yalnizdım
Ben; kendimi bildim bileli
Hiç bu kadar boş hisetmedim kendimi.
Öyle manasız ve öyle anlamsızım ki.
Senın bana anlam yüklemen
Neyi değiştirir ki?

Karanlık hep karanlık
Güneş neden doğmuyor artık.
Bitti mi an
Öldü mü zaman
Yoksa biz hiç mi yaşamadık.

Var ile Yok arası hep bir bilinmezeydi değil mi yolculuk.


Dilruba Emine Genç 26 Kasım 2013 Salı /07:10