Bir masal anlatıcıyım, bu hikayede,
Şiire dönüşsün kelimeler ,ben de aktarayım sizlere.
Şahit oldum , Geceyarısı ve Aydınlık’ın hüzünlü hikayesine,
İstedim ki siz de ortak olun bu çaresizliğe,

Bir zamanlar genç bir delikanlı yaşarmış.
Adı Geceyarısı’ymış, gözleri yıldız gibi parlarmış.
Aşka tutkunmuş, geceleri ayın ışığına bakarmış,
Bu ışığın altında aşkı bulmuş,

O aşkın adı, Aydınlık’mış,
Gözleri gündüzün ilk ışıkları gibi parlıyormuş.
Geceyarısı, Aydınlık’a aşık olmuş,
Onunla geçireceği her an, hayallerini süslüyormuş.

İmkansız bir aşkmış bu, yasakmış,
Düzeni böyleymiş dünyanın, bir arada olamazlarmış,
Dünyada gündüz de gece de olmalıymış.
İkisi de çaresizce bu aşkı kalplerine gömmüş.

Aydınlık, Geceyarısına çaresizce hatıra bırakmış;
Karanlık gökyüzüne, beyaz beyaz yıldızlar asmış,
Kalbindeki aşkı sonsuzluğa taşımış.
Gözyaşları ırmak olmuş, denize dönüşmüş, hüznüyle yanmış.


Aydınlık’ın hatırası gökyüzünde parlamış.
O günden sonra Geceyarısı, yıldızlarla avunmuş,
Sadece gün doğumunda ve batımında karşılaşacaklarmış,
Ama asla bir arada olamayacaklarmış.

Aşkın sırrıydı bu, gece ile gündüzün buluşması,
Birbirlerine aşık, ebedi bir sevgi hikayesi.
Özlemle beklerler kavuşma anlarını, bir hazine gibi,
Gece ile gündüzün kucaklaşması, ölümsüzlüğün işareti.