Bir ağaç verin bana, gölgesine yatayım
Kapanırken gözlerim, kendimi unutayım...

Dökülsün yaprakları üzerime kar gibi
Okşasın saçlarımı ana gibi, yâr gibi...

Bulutların ardından güneş gibi batayım
Karanlık bir geceyi uykuda ağartayım...

Gövdesine sırtımı korkmadan yaslayarak
Toprağını gözümün yaşıyla ıslayarak...

Bir dostun eli gibi dallarını tutayım
Yüreğimi kanatan derdimi unutayım...

Sonbahar, gönlümdeki sonu gelmeyen mevsim
Sevdamın tek rengi var, sararmış bir tek resim...

Bir dağ verin dumanlı başına oturayım
Kalbimin yüklerini birer birer atayım...

Esintiler ruhumun karanlığına dalsın
Arada bir ömrüme doğan yıldızlar kalsın.

Bulutların içinde bir şâhika olayım
Semâdaki en parlak yıldıza dokunayım...

Seyredeyim âlemi bulutların üstünden
Ruhumun aynasında kaybolmadan gerçek ben...

Bana bir sabah verin, huzurla uyanayım
Seccademin üstünde râhmetle yıkanayım...

Huzûr’u ilâhî de kalbim gelirken vecd’e
İlâhi bir davete merdiven olsun secde....

15 Temmuz/2021

Nuriye Akyol (Hicranî)

Görsel alıntıdır