Çilekeş bir hayatın penceresinden bakınca
Dolaştı peşimde mutsuzluk bir gölge misali
Siyah beyaz gördüm dünyayı
Bunu bir kusur gibi görünce
Hep içime attım
Sende benim gibi yapıp
Asilliliğin karşısında mahcup olma
Ben kır çiçeklerini takarken saçlarına
Kasımpatıları ayrı seviyorum
Yine de,hayli yorgun yüreğimde
Tükenişlerimşm endişeleri var
Mavi’nin hakiki duygusunu hissedememek
Çok canımı acıtıyor
En sevdiğim renk olduğundan değil
Hayata mavinin elleriyle dokunamıyorum
Kır çiçeklerinin kokusu sindi ellerime
Kasımpatıların saçlarına nasıl yakıştığını gördükce
Belki bu yüzden çok seviyorum çiçekleri
Maviyi, bulutla, denizle, gökyüzüyle
Kasımpatıları,kelebeklerle seviyorum
İlk dokunuştan,özlemenin neden olduğu ürpermesinden
İlk yalandan,ilk ayrılıktan önce hissedilen
Gitmeyen korkudur mavi her şeyden öte
Gökkuşağı renklerini anlatan her tonu
Duygularımızla buluştuğunda anlam kazanıyor
Seziyorum,göremediğin için
Büyülü sevgimi hissedemiyordun
Yüreğindeki bu eksiklik
Senin duyularını bitirmiş gibi
Boynumdan aşağıya inen parmaklarının
Sınırsız dokunuşlarını unutmadım
Vücudumdaki her kıvrımın,anlamı vardı
Uykuya direnen gözlerimi avutur gibi
Bıkıp usanmadan anlatırken
Yastığın üzerine yığılan
İpeksi,yumuşak saç demetleriyle oynardım
Sen dokunmuşmuydun saçlarıma usulca
Yokluğunda tenine dokunan
Sen kokan ellerimi kokluyorum
Yıldızları topluyorum gökyüzünden
Saçlarının her teline takıyorum birer birer
Ben kasımpatıları kokladıkça
Seni daha çok seviyorum
YEŞİLIRMAK