Yüreğinize sağlık üstadım...

Gecenin kıyısında duran bir yalnızlıksın sen;
kendi içine çöken bir gölge,
hem varlığıyla titreten hem yokluğuyla yaran.

Bütün uçurumlar, insanın içindeki boşlukla başlar.
Senin kuyun, karanlıktan çok
cevapsız soruların ağırlığını taşır.

Soğuk geceye emanetsin artık;
elleri buz kesmiş bir bekleyişin
ateş tutmaz umuduna benziyorsun.
Aşkın hafızasında silinmiş bir iz gibi,
yeniden okunması zor bir cümle gibisin.

Çünkü her aşk, en çok suskunluğunda kanar.
Ve her ayrılık, en çok olmayanın sesini büyütür.

Kuşlar dam altlarında hâlâ sevişir elbet;
çünkü tabiat, bizim yarım kalan hikâyelerimizle ilgilenmez.
Ama insanın kabuk tutmuş yarası,
en beklenmedik anda yeniden kanar;
çünkü kalp, unutmak için değil,
hatırlamak için atar.

Sen soruyorsun:
“Beni nerede yaşatıyorsun söyle?”
Oysa bazı insanlar bizi ya cennetine saklar,
ya cehennemine zincirler,
ya da hiçbirine layık görmeyip
kör bir kuyuya bırakır.

Aşk bazen sığınak olur,
bazen dar ağacı.
Ama çoğu zaman,
kendi kendini yargılayan bir ruhun mahkeme salonudur.

Aynaya bakınca silinmiş bir suret görmen şaşırtmasın seni;
çünkü unutulan kişi, önce kendi yüzünde kaybolur.
Arayan da aramayan da,
kalbin en karanlık odasında karşılaşır bir gün.

Ve en gerçek cevap,
yüreğin duymaya hazır olduğunda gelir.

Sen şimdi sadece şunu bil:
Hiçbir gecenin en uç noktasında üşüyen bir kalp,
karanlığı sonsuza dek içinde tutmaz.
Bir gün, kimsenin görmediği
ama herkesin hissedebileceği bir yerden
yeniden filiz verir.

Mesele, seni nereye koydukları değil;
senin kendini nerede büyüttüğündür.