Ne kadar da büyükmüş ki şu vefa, tartamaz her kişi
Zaten uğramaklı da değildir o, ucuzluğu da olmamış
Sanmalardan yola çıkanlar kalmış yaya,bilen bir başka
Sırtını vefasızlığa dönenlerle bul, yol onlarla açılır aşka.

Ağlamaklı da olsa gözler kiminde nefistendir belki
Hazza değerek edepten sebeplenmektir erdemli işi
Nefsinin peşinden sürüklenenler yer üç öğün leşi
Hey gidi vefa kal ki bende yürüyeyim, dağılsın sis
Ruhumu kemirmesin egomdan beslenecek şu nefis.

Yolda yarenlik etmedik miydi kimilerine, unuttular
Islandık sulu sepkende de közde kuruttular
Ne oldu da ansızın böyle, maziye çekildi bent
Karşılık beklemeden yapılandan doğmaz mıydı rahmet.

Bizim kârımız kardeştir vicdanla, o hadli bir çizgi
Sefaya el verebilmek demek, özetle hissiyatta ilgi
Bizi biz etmedikçe ne sözün, ne sazın var bir anlamı
Sığ insanlardan kaçmak sanırım değildir saplantı.

Büker belleri hayat, yüze verir yılların hüznünü
Hepsi geçer elbette, bulunur gerçek bir dost
Onca çile, derde rağmen güldürür bir o yüzünü.

Az mıdır sıvazlanan omuzlar, omza koyulurdu baş
Tükenmişliğin içinde değilirdi gönüllere samimi
Tezahür ederdi vefa, olurdu dileyene sevgi, aş.

Sıyrıldı sıtkımız her zamana ve yere kendini koyana
Çekiliverseniz arkasından bomboş kalırdı oysa
Kim ki tartar bizi, kim verir ilhamı güne bakarken
Onlar seyrü sefasında âlemin, hem de size rağmen.

Bizi dediğimiz yoksa özde kalsın o gözden, gönülden uzak
Kibirli tutumların gölgesinde açar mı hiç şafak
Yokluğumuzdan duyuluyorsa özlemler gönüllerdeyiz
Vefaya uzanan çilekeş yolların daima izindeyiz.

Oğuzhan KÜLTE