Hicran sardı Eylül’leri
Sen gideli
Kaç Eylül’dü saymadım
Hazan sardı, hüzün sardı
Sonbahar bahçelerimi
Gözlerimde ağladı Eylül gülleri
Resimler çizdim duvarlarıma
Şiirler yazdım
Her damlasında hasretin olan
Gözyaşlarımdan
Hüzün kuşlarıydı tüneyen
Yüreğimin bahçelerinde
Dört odasına da kalbimin
Sonbahar, Güz, Eylül, hazan geldi
Ayrılık mevsimleriydi yokluğuna

Susmayan bülbülüydü kalbimin
Gidişine siyah gülün
Hatıraların son geçidi gözlerimdeki
Yalnızlığımı çalıyor tamburlar
Sen orada hicran çilelerini saran
Ben burada gurbetin sessiz
Kollarında ağlayan

Ümit yüklüyüm hiç kaybetmeden
Beklemeli sancılar içinde
Kaç Eylül hazan bahçelerinde
Bekleyen ben
Sonbahar güllerinde ışıldayan şebnemler
Benim gözyaşlarımdı
Avunan güz şarkılarıyla yüreğim

Yarın bayram
Bu kaçıncı yokluğunda
Bayram sabahları değil ama
Hicran hicran düğümlenen
Sensiz sabahlara siyah denilen
Beni gözyaşlarına boğuk bırakmışsın
Bil ki en katı çaresizliklere yeniğim
Bu benim hazin yüreğimin
Gaddar ayrılığının eksikliği gülüm
Sanma ki bayram ediyorum sensiz
Ben bu akşamların her gelişinde
Ölmüşüm

Alnıma en kahredicisini yazmış
Şu görünmeyen siyah kalem
Bekleyişlerin en büyüğü, en acımasızı
Ödünç mutluluklar vadediyor zaman
En çekilmezi acıların
Bitmeyen mektupların cebimdeki
Hep sana yazılan
Gurbetimin, sensiz sabahlarımın
Melodramını yaşıyorum
Ağıt ağıt gözlerimde yiterken zaman

Sarmaşıklar değil bahçelerimdeki
Kobra yılanları sardı etrafımı
Mutluluğu yaşatmadan bize
Zehir akıttınız hep birlikte
Tatlı pişirdiğimiz aşımıza
Sefil koydunuz bizi böyle
Evimin odalarımın ışıkları yanmaz
Dostlarımı bile düşman ettiniz bize
Acımasız kuyulara attınız yüreğimi
Bu yüzden Yusuf diyen kalbim
Yakup oldu çöllerde

Günay Koçak 27 / 6 / 2023

’’Yine uzayıp gidiyor mektubum devamını yarın yazacağım ’’