Dalgaların sesinde hafif bir melodi,
Melodilerde kırılan tuz parçacıkları,
Yüreğimdeki saplantılarda sanki…
Ey kadın kimsin sen,
Ne sevgili,
Ne yar,
Ne başka bir şey,
Çabaların boşuna…
Bu Dünya da bir yerin de yok sanki
Kim olmak istiyorsun ki,
Neyi sorguluyorsun,
Neye hakkın var ki…
Başkalarında var olmayan kurallar dizini
Senin önünde bir dağ,
Hakların var mı ki,
Ne yaptın da ne istiyorsun bu Dünyadan.
Ne dost olabildin tam, ne sevgili,
Ne özlendin, ne de gerçekten arandın…
İnsanların işleri vardı, geldiler,
Sonra yokmuşsun gibi,
Sırtlarını dönüp gittiler…
Sevgi mi?
Var mı ki…
Kaç kişi biliyor?…
Yaşamın acımasızlığında kaybolmuş
Yaşamı kaçarcasına yakalamaya çalışan…
Sevmekten korkan insan yüzleri,
Yobazlaşan Dünya da duygusal dokunuşlar
Yerini başka şeylere bırakmış…
Canım yanıyor…
Sarılmak bile harammış gibi geliyor…
Ya inanmak ne kadar zor…
Yaşamak niye ki, anlamını mı yitiriyor…
Kırgınım insanlara, kırgınım kendime
Sevmek için uzattığım ellerim tutuldu mu?
Boş mu kaldı…
Sarılmak istediğim vücut başka yerlerde…
Boşlukta bir Dünya da dolanıyorum…
Aslında sahiplenilmek istenilmeyen bir tende
Var olmaya çalışıyorum.
Gecenin içinde çalan müzikte,
Yalnız gecelerde yol almaktayım.
Anlaşılamadığım yollarda
Kendimi anlatmaya çabalamaktayım…
Değer mi acaba..?
Bu kadar canımın yanması…
Düşüncelerimin umursanmaması…
Uzaklarda olabilmek sadece…
Uzaklarda hep yaşamak…
Alınyazısı bu galiba…
Her şeyin bir hikmeti varsa…
Elbet bununda bir hikmeti olacak…
Yusuf’un düştüğü Kör kuyularda
Kaç defa yol almışım…
İçimdeki ses,
Defalarca düştüğün o Kor kuyulardan
Elbet Yunus duası ile çıkarsın diyor…
Yeter ki gitmeye kalktığımız yollar
Önümde duvar olmasın.
Yeter ki,
Alnı açık, dürüst bakışlarda
Verilen sözler tutulsun.
19.10.2022