Çırılçıplak dağlar arasında
Ay, dağılmış ışık parçacıklarında kaybolmuş,
Ufak tefek makilerin bile yeşillendiremediği toprak ağlıyordu.
Toprağın gözyaşları yoğun sıcaklıkta,
Sis pus olup,
Karanlığa dönüşmüş,
Karanlık ovayı sarıp örterken,
Yobazların sessizliği yabanıl pusuların karanlığında,
Toplanmış ve çürümeye yüz tutmuş meyvelerin arasında,
Onları güdecek çobanı bekliyordu.
Ova gittikçe pusun ve toz sisinin arasında karanlığa gömülüyor
Güneş,
İnsani varlıkların kendilerini yok edişini görmek istemiyor,
Onlar gibi, sisin arkasından sinsice izliyor,
Yoğun sıcaklığı ile insanları boğuyor,
Oyununu oynuyordu.
Dünya, yok sayılan bilginin, ilimin arkasından,
Yok edilen insanlık için ağıt yakıyor,
Cahilliğin örgüsüyle baş edemiyordu.
Öngörüleri ve bilinçleri tükenmiş insanlar,
Düşüncesizce,
Yalan ve hayvanca duygular içerisinde,
Dünyayı kargaşaya sürüklüyor,
Bilincin uyuşturulmasını,
Yozlaşmayı ve çürümeyi normal karşılıyor,
Yaşamın akıllılığı olarak,
Uyumun,
Topluma uyumun şart olduğunu söylüyordu.
Kırmızılı kadın ise,
Dağların arkasında son parıltıları görülen
Ay’a,
Ay’ın yerini almaya çalışan karanlığa sesleniyor,
Güneşin aydınlığında gün ışığının yansımalarına,
Yeni filizlenen bilinçsel yakarışlara, umutlara
Ve Yeniden doğmaya çalışan güne ulaşmaya çalışıyordu.
Yıllarca kadınca uğradığı mobinglerin
Kalbini ve ruhunu yakan azabı ve kederi içerisinde
Kendi “Var Oluşunu”, yokluklarda,
Cahil sürüler arasında koruyarak,
Yine de özünden,
Özündeki insanca inanmışlığından vazgeçemiyordu.
Kırmızılı kadın,
Sarmalanmış toplum yönlendirmeleri arasında
Gerçeği arıyordu.
Çürümenin kokusu gerçeklerin fark edilmesine
Engelde olsa,
Her yeni meyve filizi gibi,
Bataklıkta, kokuşmuşluğun içinde filizlenip,
Güzellikleri yansıtan,
Yaşamın albenisi Lotus çiçekleri gibi,
Yeniden başlangıç yollarına düşecek,
Elbet bir gün,
Bilincinde edindiği öğretileriyle,
Zerdüşt gibi bir yol olacaktı.

Gülay Karaoğlu
Araştırmacı/Yazar
28.07.2023