Çökerse çöksün alabildiğine karanlık
Varsın ya ta içte sen, bahta aydınlık
Ne denli uzasa da kaderdeki ayrılık
Bıkmak yok öyle, söz vermiştik en baştan.

Bırak terketsin, o çok severmiş bilinenler
Seni bırakmayacak biri var, ergeç bunu görürler
Sakın sıradan sayma yaşanmıştı o dünler
Yıkılmak yok öyle, yazarız tarihi sil baştan.

Silüetler değişir, ruhsa aynı kalandır
İnsanın erdemlisi şekle değil, gönle bakandır
El, ayak, saç, diş hülasa yıpranandır, yitendir
Üzülmek yok öyle, doğarız birlikte şafaktan.

Sitemlerle örülse, bağrı da yaksa gün
Çözümsüz gibi görünse de dertler, olsa kördüğüm
Aydınlığa öykün sen, bu belki de son güzün
Eğilmek yok öyle, nevruzla baharız kor ateşten.

Bir günlük, haftalık, mevsimlik değildi sevgi
Onun uğruna birlikte nice dertler çekildi
Ömre verilen mehilden belki biraz tükendi
Ölmek yok, sevgimiz can bulacak atan yürekten.

Oğuzhan KÜLTE