Yaşanmış ve bitmiş denemez geçmişe
Şu ana duruşu katan değil mi o iki hece
Neler vardı hayallerde saysak destandır
Saaat saat günbe gün şu hayat muammadır.

En güzel günleri geride bırakmak istemem
Güne de değsin ki neşe, farkındalıklarla
Varsın farklı seviyelere indirgesin bizi el alem
Ana dokunarak katalım izi, kalsın çokça hatıra.

Her sonrasında anın yaşamalıdır heyecanla
Onu yitirmek, bitirmektir geçen günü, haftayı, ayı
Al eline sazı, çalki dökülsün hüzün dilden,telden
Varsa da ayrılık yine, katlanılır ne gelir elden.

O eller, diller vardı ya ne katardı bize bir bak
Onlarca ylın acısı, tatlısı akıyor hatıralardan
Ta o günlerden kalmıştır elde bir kırık tarak
Aynalara küsmek yok, haydi gül, rehaveti bırak.

Şarkıları da var maziden gelen günlerin biteviye
Solmuş olsa da resimleri, canlıdır sanki özneler
Konuşsalardı neler söylerlerdi bugünlerimize bilemem
Bir bütün olmuşuz onlarla, asla vaz geçemem.

Sahilden uzaklaşam martının, homurtusuyla vapurun
Maviliğinde kaybolmak vardı bilinmezine okyanusun
Her kelimemizde , şarkımızda, resmimizde, bakışımızda
Esintileri yaşıyor geçmişin emektar yüreklerde.

İnsan hem geçmişin, hem günün sahibidir
Yarına ulaşmak ve biten güne not düşebilmek
Yüzdeki şu tebessümüz daim kılabilip saklayabilmek
Değer katmak değil mi bu izleri nakış nakış işlemek.

Gidenler mekandan ötedeler yalnızca, duyamayız
Yüreklerde hep vardır ateşleri, yakar, söndürülemez
Keşke diyorum bizden de kalabilse en naifleri izlerin
Sonrasına açılırdı sayfası hayatın, umuda son verilemez.

Bir sıradanlıkla yürünmez hayat denen yol
Yeniden ve gayelerle bezenmişse an, açılır el kol
Başkalarının kalıbı üzerinden giderek tükenmek niye
Vur kendini hayallerine, kalsın derince izler geriye...

Bir kitap gibi hafif olmak elde, içerikle dolmak zihne
Tozlarına meydan okumak zamanın çarkı feleğine
İleri bakmak ve takılmamaktadır, gönüllere dokunmak
Bakiyesi öyle olsun ki onun, ölsek de izce hatırlanmak.

Oğuzhan KÜLTE