Yıkılmam diyordum kurşun vurunca
Dane benli mahur yüz yıktı beni.
Bir ceylan misali nazlı durunca
Kahve renkli bir çift göz yıktı beni.


Karşıma çıkınca yaktın sen ateş
Ya tut kaldır beni ya yaramı deş
Bilirim cihanda bulunmaz bir eş
İçimde sönmeyen köz yıktı beni.


Ürkek duruşuyla bakar edalı
Toprağın kızıydı ülkü sevdalı
Dudaklar sessizde yürek nidalı
İşveli edalı naz yıktı beni.


Kimi günler yandım gece ağladım
Saatler geçmedi kara bağladım
Derdime dert katıp yürek dağladım
Yaradaki derin iz yıktı beni.


Çekilmez sancılar sırtıma bindi
Verdiğim her karar hakka yemindi
Karakış geçti de fırtına dindi
Baharı görmeden yaz yıktı beni.


Yaslayıp sırtımı dimdik durmuştum
Mutlu olmak için hayal kurmuştum
Sevdiğim diyerek kavle varmıştım
Mızrabı değişen saz yıktı beni.

Ne hiç aşık oldum ne de çok sevdim
Küçük bir kadehte bir damla mey’dim
Unuttum cürmümü sandım ki devdim
Amma senin aşkın tez yıktı beni.

İsmet Bozkurt (Dilsiz Kalem)